FENERBAHÇELİ AYLİN ABLA!  

Gerçek dostların arasında son görüşmenizin üzerinden ne kadar geçtiğinin hiç önemi olmuyor. Güzel bir İstanbul öğleden sonrası tam 60 yıllık canım arkadaşım Aylin (Üstündağ)  ile yıllar sonra bir araya gelince, sanki daha önceki gün berabermişiz, hiç ayrılmamışız gibi oturup koyu bir sohbete dalınca bunları düşündüm.

Aylin ile 1962 yılında İzmirspor arması ile takım arkadaşı olarak birlikte yarıştık. O yıllarda ben de dâhil olmak üzere pek çok arkadaşım birden çok spor branşında müsabık olarak katılırdık. Aynı anda atletizm dışında mahalli ya da ulusal lig düzeyinde basketbol ve voleybol oynanabilirdi.

Aylin, yolumuzun kesiştiği atletizm pistlerinden daha sonra milli takım kaptanlığı düzeyinde gururumuz olacağı voleybol sahalarına transfer oldu. Eczacıbaşı Kadın Voleybol Takımı’nın efsane kadrosu ile pek çok kupa kaldırdı, ardından yine çok başarılı olduğu medyada; yazıları, televizyon programları ve maç yorumlarıyla yeni nesillere voleybol sevgisini aşılamaya çalıştı.

Aylin’le aktif sporculuk dönemimizde saha içinde beraberliğimizin yanı sıra, spor muhabirliği şapkamla da hem karşılaşmalarını takip ettim, hem de pek çok röportaj yaptım.

O günlerin anısına, son İstanbul buluşmamızı yine bir muhabir – sporcu röportajıyla mütevazı köşemizde sizlerle paylaşmak istiyorum.

Aylin, yıllar sonra yine beraberiz… İstersen voleyboldan başlayalım. Şu anda oldukça başarılı bir voleybol kuşağımız var. Bu başarıyı bir de sen yorumlar mısın?

Voleybol da diğer sporlarımız gibi, önce yavaş ilerledi. Çıkışa geçişi 1980 yılında Eczacıbaşı’nın ülkemize getirdiği Avrupa ikinciliği olduğuna inanıyorum. Çünkü bu derece takım sporları içinde getirilen en büyük başarıydı. Basının büyük ilgisini çekti ve itici güç oldu.

Voleybolun başarısında antrenörümüz Cengiz Göllü’nün yeri bana göre ilk sıradadır. Eczacıbaşı kulüp başkanı Şakir Eczacıbaşı’nın da bu gelişmede katkısı büyüktür. Tabi o zamanlar bu spora gönül vermiş, varını yoğunu sahaya koyan oyuncuların da katkısını eklemeden geçemeyeceğim. Yani doğru zamanda doğru unsurların bir araya gelmesi ile voleybol çıkışa geçti ülkemizde.  Atletizm bana göre bu yarışta biraz daha yavaş kaldı. 

Basın başarıyı sever. Voleybol branşının (özellikle kadın) başarılarını basında bu nedenle yer buluyor. Bana göre az bile.

Aylin, bir müessese takımında oynayıp yıldız olmana karşın herkes seni çok iyi bir Fenerbahçeli olarak biliyor.

Nursel’ciğim, öncelikle söylemek istediğim ben Fenerbahçe’de hiç oynamadım. Eczacıbaşı’nda voleybolu bıraktım 1981 yılında.  Fenerbahçe’de sadece televizyonda çalıştım 8 sene. O da zaten gazetelerde yazdığım ve TV’de voleybol programı yaptığım için Fenerbahçe Televizyonu açılırken teklif geldi ben de kabul ettim.

Aslında iyi bir Fenerbahçeliyim ama sporculuğumun verdiği terbiye içinde fanatik değilim. Ben çalıştığım hiçbir televizyon kuruluşundan maaş almadım. Bu işi gönüllü olarak, severek ve voleybola bir yararım olsun diye yaptım.

Benim için 10 yıl emek verdiğim, kazıyarak tırmandırdığımız Eczacıbaşı’nın yeri çok farklıdır. Sporcularda forma tutkusu vardır. Galatasaray, Fenerbahçe ya da Beşiktaş’a gönül vermiş bir oyuncu spor hayatı içinde o formaları giymek ister. Bunu voleybol hayatım içinde çok gördüm.

Tabii eğer maddiyat ilk planda değilse. Çünkü spor kulüpleri, bankalar ve şirket kulüpleri kadar maaş veremiyorlar. Bu o zaman da böyleydi, bugün de. Eczacıbaşı’nda voleybolu bıraktıktan sonra 2 sene o zamanki deyişle idareci, menajer olarak görev yaptım. Sonrasında tamamen emekli oldum. Efe ilkokula başlıyordu artık annelik görevime dört elle sarılmam gerektiğini anladım. O zamana kadar Efe, hep babası ve dadısı ile büyüdü. Annesini arkadaşı gibi görüyordu.

Ben FB TV ‘de çalışmaktan çok mutlu oldum. Çok özgürdüm. İyi ekiplerle çalıştım.  Ayrılık nedeniyse 2012 yılında torunum olacağı haberini almam oldu. ABD’ye sık gideceğim ve uzun kalacağım içindir.  Hala bazı konularda fikrime ihtiyaç duyduklarında yardımım oluyor.

Spordaki başarılarının yanı sıra sanırım en büyük gurur duyduğun anlardan biri 1980 yılında Atatürk’ün kızlarından biri seçilmen, o günler neler hissetin?

1980 yılında Atatürk’ün kızları ilan edilince neler mi hissettim. Anlatması gerçekten çok zor… Anıtkabir’de kaptan olarak deftere bir şeyler yazmam gerekti. Kalemi elime aldığımda ne yazacağımı değil yazabilecek miyim diye düşündüm. Kalemi oynatmıyordum bile. Bu gurur bana ömrüm boyunca yetecek.

Sevgili Aylin, o gün dolu dolu hasret giderdik, yaptığımız minik röportajı söz verdiğim gibi buraya taşıdım. Şimdi sıra sende, ilk fırsatta kahvemi içmen için ben seni bekliyorum.

Nursel GÜLAY

nurselgulay@gmail.com

1945’te İzmir’de doğdu.

Okul spor yurtlarında başladığı atletizme; milli sporcu, uluslararası hakem, hakem hocası, il temsilcisi, kulüp yöneticisi, federasyon üyesi olarak hizmet etti.
Spor muhabirliği ile başlayan meslek yaşantısında hep sporla iç içe görevlerde bulundu. İzmir Beden Terbiyesi Bölge Müdürlüğü ve Ege Üniversitesi Beden Eğitimi Spor Yüksek Okulu’nda memur olarak, İzmir AAK, Yu-Pi ve Çimentaş Kulüplerinde ise yönetici olarak çalıştı.
Halen, TMOK Konseyi üyesi olarak Türk Sporuna katkısını sürdürmeye çabalıyor.